30 biterken

Kötü bir şey bu ya. 31. yaş. Böyle büyük büyük kalın harflerle yazılıyor sanki.Kimse demesin yaş,olgunluk,mutluluk...Kötü bir şey giderek yaşlanıyor olmak.Hele bir de benim gibi içi çocuk kalmışken. Beni bazı konularda olgunluğa ulaştıracak deneyimler yaşamadan 31 miş gibi davranmak üstümde eğrelti durur gibi geliyor.

Geçen yıl alınan kararların bazıları gerçekleştirildi bazıları yalan oldu.Hala bir sevgilim yok ve üçüncü dilimi öğrenemedim. İş yerimdeki (aynı ekipte sayıldığımız) insanlar beni sevmiyor ,tınlamıyor,s.klemiyor (sanırım anlaşıldı) ama bugün gördüm ki seven ve saygı duyan da illa bir neden beklemiyor.Onların bu durumu beni eskiden üzerdi çünkü nedensiz bir şekilde sevilme talebim vardı;artık yok!

Ailem konusunda daha hassaslaştığımı,annemin sözlerine daha çok kulak astığımı fark ettim.istemeye istemeye de olsa yapıp sonrasında da "haaa evet haklıymış" diye içimden geçirdiğimi.Daha çok dua ediyorum.Artık yolunda gitmeyen işler için eskisi kadar delirmiyorum.Çok fazla çalışmıyorum;ne için neye çalışmam gerekiyorsa çalışıyorum.Gereksiz gördüğüm insanlara şirinlik yapmayı bırakmışım.Gereksiz muhabbetlere girmiyorum.Biraz daha politik olmaya başladım. Ailemi kaybetme korkusu çok oldu bu sene,çok korktum.İnsanların ne dediği umurumda olmadan ailemle vakit geçirmekten çok hoşlanıyorum. Ablamı daha çok sevdim. "Mutluyum" demekten korkmamaya çalışıyorum.Aşık olmayı ve istenmenin nasıl olduğunu merak ediyorum ama evlenmek istemiyorum hemen.

Ergen çocuklar gibi konuşmak istemiyorum ama bugün kesinlikle haberi olup da beni aramayan,sormayan kim varsa hayatımdan çıkaracağım. Önemli olmak istiyorum,"daha sonra ararım yeeaa" denilen birisi olmaya tahammül edemem (edemiyorum).

Bu sene (bazı açılardan olmasa da!!!) kendimi bir kadın gibi hissettim! Kadın olmak güzel his!