Evlendikten sonra onu görmeyi yüreğim kaldırmaz sanıyordum..Şimdi beraber çalışıyoruz.Hayat dil çıkarmaya devam ediyor. Bense hala kimsenin fark etmediği o çirkin,silik kızım...

25/02/2016

Yaklaşık üç aylık bir dönemden sonra kesin olarak anlamış bulunuyorum ki sorun içimde biryerlerde değil;sorun tembelliğimmiş. Neredeyse kesin bir disiplinle uyku,yemek,çalışma ile geçen o aylar sonunda ben ışık hızıyla eskiye döndüm. Sigara ve boş akşamlar,ertesi sabah miras baş ağrıları ve kesinlikle isteksizlik,depresif duygular vs vs..

Sorun tembellikte.Sorun birşeye bağlı olamamakta. Sorun hayatımda bir disiplin olmayışında.
İstediğim zaman çok güzel işler yapabildiğimi gördüm bu zaman içersinde. Beni takdir etmeyenlerde imiş sorun bende değil. Benimle çalışmaktan çok memnun kaldığını söyleyen insanlarla tanıştım bizzat. Kendimi sevdirme çabalarım komikmiş.Herkes için!!!

Neden bilmiyorum ama sanırım aileme teşekkür etmeliyim. Gerçek birkaç arkadaş ,aile..İşte hepsi bu;önemli olanların hepsi bu...

09.02.2016

Aslında mutlu olmalıyım. Departmanım değişti,eskisi gibi (nispeten) saygı duyulan bir yerdeyim. Vee birşeyler eksik hayatımda...Yine şikayet etmeye başlıyorum..Umurumda da değil. ..

Kimse tarafından beğenilmeyeceğimi, kimse tarafından sevilmeyeceğimi fark ediyorum.Bende bir sorun var.Galiba çok çirkinim yada iticiyim sanırım. Belki de yaşıtlarım hep evli ve çocuklu olduğu için böyle..Ben evlenmek değil bir aşk istiyordum ama bunu otuz yaşından sonra istemek arsızlık mı olur? Ama istiyorum,yaşamadım ki...

Birşeyler için geç kalmış olmak ne kötü.Bunlara dışarıdan bakmak ve belki de hiç sahip olamayacağını içte içe hissetmek..Kendine dönüp sürekli kendinde bir hata aramak..

Sadece sevilmek istiyorum.Biri beni çok sevsin ben de onu seveyim...Çok mu büyük bir lüks?