30 lu yaşlarımı yaşıyorum.Bazı şeylerin sihirli bir şekilde değişeceğini ummuştum lakin öyle olmadı.Mesela hala evlenemedim. Hala bir sevgilim yok (kıran girdi heriflere neyse devam edelim). Bunu arada sırada hala sorun ediyorum hele ki yaşanamamış ilişkiler olunca,kalp kırıklıkları artınca daha fazla üzülüyorum.Belki de asıl kırgınlığım hayata karşı "ya olsaydı" ihtimallerinin artması.Doya doya sevmek ve sevilmek ,aşık olmak ihtiyaç meselesi ve bana gittikçe uzaklaşıyormuş gibi geliyor.Bunların yanı sıra ,elbette ki, çevremdeki çoğu kişinin artık çocuk sahibi olup birer "yasal çift" olmaları da sinir bozucu bir durum olmaya başladı. Üçüncü tekerlek gibi hissediyorum kendimi.
Bütün dramayı bir kenara bırakırsak artık daha sakinim.Eski öfkeler yerini sükunete bıraktı. "Halledilir" kelimesini daha sık kullanır oldum. Farklı ilişkileri eleştirmiyorum artık,"aaa bu da bununlaymış" dedikodularına da girmiyorum. Tahammül edemediğim insanları hayatımdan tek tek çıkardım. Her zaman hüzünlü olacağım ,bu kesin, ama artık o hüzünlü bakışlarımın ardında kendinden emin tebessümler var.
Para ne önemliymiş.Çocukluktan gelen burslu öğrenci kimliğinden midir bilmem sürekli bir yerlerden gelen "maaş"a alışmışım. Biriktirmeye alışmışım. Şimdilerde en azından ekonomik anlamda biraz daha emin olabiliyorum kendimden.Sağlığıma dikkat etmeye,spor yapmaya başladım. Tartıda 62 yi görünce dünyaları yemişsin,artık bir dur diyorsun haliyle.Bir aydınlanma oldu yani.Bunun dışında tekrar müzik dersleri ve klasik müziğe giriş. Bunu her hafta sonu yüzme ile birleştirdim. Sonrasında çizim yapmaya başlayacağım tekrar. Asıl sürpriz bu sene belki de ilk defa yalnız başıma tatile çıkmayı düşünüyorum. Bekar ve yalnız bir kadın olmanın tüm güzelliklerini yaşayabilmek adına belki de bir birey olduğumu bu yaşımda yeni yeni keşfederek hayatın tadını çıkarmaya çalışıyorum.
Küçüklüğümde dünyayı değiştirecek kadar önemli biri olacağımı düşünürdüm,olamadım.Şimdi sadece hayata karşı dik durmaya çalışan ,mutlu,umutlu bir kadın olmaya çalışıyorum.
Bütün dramayı bir kenara bırakırsak artık daha sakinim.Eski öfkeler yerini sükunete bıraktı. "Halledilir" kelimesini daha sık kullanır oldum. Farklı ilişkileri eleştirmiyorum artık,"aaa bu da bununlaymış" dedikodularına da girmiyorum. Tahammül edemediğim insanları hayatımdan tek tek çıkardım. Her zaman hüzünlü olacağım ,bu kesin, ama artık o hüzünlü bakışlarımın ardında kendinden emin tebessümler var.
Para ne önemliymiş.Çocukluktan gelen burslu öğrenci kimliğinden midir bilmem sürekli bir yerlerden gelen "maaş"a alışmışım. Biriktirmeye alışmışım. Şimdilerde en azından ekonomik anlamda biraz daha emin olabiliyorum kendimden.Sağlığıma dikkat etmeye,spor yapmaya başladım. Tartıda 62 yi görünce dünyaları yemişsin,artık bir dur diyorsun haliyle.Bir aydınlanma oldu yani.Bunun dışında tekrar müzik dersleri ve klasik müziğe giriş. Bunu her hafta sonu yüzme ile birleştirdim. Sonrasında çizim yapmaya başlayacağım tekrar. Asıl sürpriz bu sene belki de ilk defa yalnız başıma tatile çıkmayı düşünüyorum. Bekar ve yalnız bir kadın olmanın tüm güzelliklerini yaşayabilmek adına belki de bir birey olduğumu bu yaşımda yeni yeni keşfederek hayatın tadını çıkarmaya çalışıyorum.
Küçüklüğümde dünyayı değiştirecek kadar önemli biri olacağımı düşünürdüm,olamadım.Şimdi sadece hayata karşı dik durmaya çalışan ,mutlu,umutlu bir kadın olmaya çalışıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder