"SAKIN EVLENME.."

Bana mı öyle geliyor yoksa ben bu cümleyi sıkça duymaya mı başladım?!

-SAKIN EVLENME...
-HİÇ GEREĞİ YOKMUŞ..
-AMAAAN NE UĞRAŞACAKSIN..
-BAK BENDEN SANA TAVSİYE...
-AYY SEN NE RAHATSIN YAAA,ÜFFF BEKARLIK GİBİ VAR MI AAAAĞBİ!!
-SANA EVLENMEYİ YASAKLIYORUM HİHİHİ


....
-İYİ DE BEN ZATEN EVLENMEK İSTEMİYORUM Kİ! 

Benzeri türevleri cümleleri duyduğumdan beri sormamak için dilimi ısırdığım bir soru var:

E abi siz koştur koştur niye evlendiniz??

Yaşınız gelmişti (ne demekse?), aşıktınız (hayır sadece hormonlarınız çoşmuştu), çocuk istiyordun (kendi sorumluluğunu bile alamıyorken!), farklı bir hayat istedin (bunu kendin de yaratabilecekken), aileden uzaklaşmak istedin (yeni bir aile kurmanın sorumluluğu ne demek anlamadan), hayatta boşluğa düştünüz (o evde yalnız başına kalmak çok sıkıcı bunaltıcı ama bir ses olsun diye evlilik ne derece doğru; hele ki bir süre sonra o ses de kaybolacaksa ve sadece evde dolanan bir cisim olacaksa)....

Muhabbet edebileceğim birini istiyorum, kendimde olduğunu dahi bilmediğim yönlerimi keşfetmeme yardım edecek birini istiyorum, pes ettiğimde beni tutup ayağa kaldıracak birisini, yatağa girdiğimde sarılmak istediğim birisini , mutsuz olduğumu anlayabilecek birisini , insanlarla iletişim kurmama yardım edebilecek birisini, sürekli öpmek isteyeceğim birisini, o hastayken bakmaktan imtina etmeyeceğim birisini, dinlemekten zevk alacağım,güvenebileceğim birisi...Çok yakın bir arkadaş istiyorum ve bu erkeğin adı illa KOCAM olmak zorunda değil ki!!

O insanla bir "aile kurmak" istersem evlenirim. Aynı evde bir erkekle yaşayıp,resmi sevişme belgesi almak için değil..

Tabi ki bunların hiçbirini suratlarına söyleyemiyorum :/  Feminist (!) arkadaşlarım tarafından aforoz edilme riski var. Ancak bu büyük komediyi görmem için çok yardımcı oluyorlar..